W gronie 12 członkiń INMK, łącznie z Urszulą, Odpowiedzialną główną, w dniach od 7 do 13 października br. odbyłyśmy jubileuszową pielgrzymkę do Rzymu w ramach światowego Jubileuszu Życia Konsekrowanego, zorganizowanego przez Dykasterię ds. Ewangelizacji oraz Dykasterię ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego.
W programie przygotowanym przez wyżej wymienione dykasterie w dniach od 8 do 12 października 2025 r. w Rzymie udział wzięło około cztery tysiące osób konsekrowanych z całego świata: zakonnicy i zakonnice, mnisi i mniszki kontemplacyjne, członkowie instytutów świeckich, dziewice konsekrowane, pustelnicy oraz przedstawiciele nowych form życia konsekrowanego.
Przed włączeniem się w jubileuszowy program 8 października wieczorem, odebrałyśmy przed południem pakiety z materiałami i identyfikatorami oraz jako grupa pielgrzymowałyśmy do Drzwi Świętych Bazyliki św. Piotra, prawie od Zamku Anioła przez via Conciliazione i przez Plac św. Piotra.
Jubileusz konsekrowanych rozpoczął się czuwaniem modlitewnym w Bazylice św. Piotra, któremu przewodniczył kardynał Ángel Fernández Artime, SDB, Pro-prefekt Dykasterii ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Temat czuwania — „Pielgrzymi nadziei na drogach pokoju” wybrzmiał w świadectwach, które wzmocniły wołanie świata oraz potrzeby misji osób konsekrowanych jako twórców pokoju. Po proklamacji Ewangelii w swojej homilii kardynał Ángel Fernández Artime ukazał w Maryi żywy obraz konsekracji: siły w ruchu, łona rodzącego nadzieję, obecności, która porusza zastygłe serca. W jej pośpiechu ku Elżbiecie — powiedział — odbija się najprawdziwsze oblicze życia konsekrowanego: gotowość, która staje się krokiem, spotkaniem i światłem, zdolnym rozpalać pokój tam, gdzie nadzieja słabnie. Czuwanie zakończyło się momentem ciszy i modlitwy wstawienniczej o pokój na świecie.
Dzień 9 października rozpoczął się Eucharystią pod przewodnictwem papieża Leona XIV. W homilii Ojciec Święty nawiązał do trzech czasowników dotyczących modlitwy, zaczerpniętych z Ewangelii według św. Łukasza — prosić, szukać i kołatać — ukazując je jako obrazy ślubów ewangelicznych: prosić w ubóstwie, szukać w posłuszeństwie, kołatać, by nieść bliźniemu miłość Chrystusa. Pełny oficjalny tekst papieskiej homilii w języku polskim można znaleźć na stronie watykańskiej: https://www.vatican.va/content/leo-xiv/pl/homilies/2025/documents/20251009-giubileo-vita-consacrata.html
W związku z tą Eucharystią przeżyłyśmy poruszający moment. Otóż Daniela, pracownica Dykasterii ds. życia konsekrowanego zauważyła, że jedna z naszych członkiń, Basia S., pracuje na Ukrainie i włączono ją w grupę czterdziestu osób, które miały osobiście pozdrowić Papieża. Informacja ta dotarła w nocy i szybko pod kierunkiem Uli przygotowałyśmy symboliczne dary dla Leona XIV: publikacje ks. F. Blachnickiego po angielsku: Sympatycy czy chrześcijanie i Namiot spotkania oraz kilka zdań o nas z pozdrowieniem. Grupa osób reprezentujących różne formy życia konsekrowanego została doprowadzona do Papieża przed rozpoczęciem Eucharystii i nasza Basia miała okazję i odwagę powiedzieć kilka zdań po angielsku.
Po południu organizatorzy zaplanowali spotkania dedykowane różnym formom życia konsekrowanego i wskazali ustalone miejsca. Instytuty świeckie spotkały się na Uniwersytecie Świętego Krzyża. Pierwsza część spotkania była poświęcona powitaniom i relacji z pracy Światowej Konferencji Instytutów Świeckich (CMIS). Natomiast druga część spotkań poświęcona była rozmowie w Duchu Świętym, prowadzonej metodą synodalną, na temat nadziei przeżywanej w codzienności. Spotkanie kontynuowano w dniu następnym, dzieląc się słuchaniem, doświadczeniami i rozeznaniem, wspólnie tworząc modlitwę zrodzoną z dialogu i duchowej komunii.
Wieczorem, w godzinach od 19:00 do 21:00, osoby konsekrowane wyszły na spotkanie z miastem. Trzy rzymskie place Piazza Vittorio Emanuele, Piazza dei Mirti i Piazza Don Bosco zamieniły się w przestrzenie dialogu — trzy miejsca, trzy wymiary ludzkiego życia, które się splatają: braterstwo burzące mury, słuchanie, które przywraca godność, oraz troska, która zszywa rozdarcia w tkance stworzenia.
Trzeci dzień Jubileuszu Życia Konsekrowanego, 10 października, rozpoczął się w Auli Pawła VI celebracją eucharystyczną, której przewodniczył kardynał George Jacob Koovakad, prefekt Dykasterii ds. Dialogu Międzyreligijnego. Po Mszy świętej prefekt Dykasterii ds. Życia konsekrowanego, s. Simona Brambilla MC, skierowała do uczestników serdeczne pozdrowienie i wprowadziła w obrady porannej sesji. W swoim wystąpieniu zaproponowała obraz „yobel” – rogu, który w tradycji żydowskiej ogłaszał początek Jubileuszu – jako symbol życia konsekrowanego, powołanego do tego, by być żywym kanałem tchnienia Boga. „Różne osoby, różne pochodzenia, kultury, doświadczenia kościelne, różne formy życia konsekrowanego, różne charyzmaty” – powiedziała. – „Jesteśmy jak wiele yobel, każdy z własnym, niepowtarzalnym brzmieniem, lecz powołani, by razem tworzyć symfonię Jubileuszu nadziei.”
Poranek wzbogaciły świadectwa wideo „Ziarna nadziei” oraz dwa artystyczne występy przygotowane przez Sonia Nifosi Studio: „Gałęzie Nadziei” – taneczna podróż w poszukiwaniu własnej misji – oraz „Symfonia Pokoju”, modlitwa odkupienia, splatająca w jedno sztukę, muzykę i wiarę.
Następnie wystąpił o. Giacomo Costa SJ, konsultor Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów, który zachęcił, by odczytywać jubileuszową drogę jako przejście od „ja” do „my”. W tonie medytacyjnym poprowadził zgromadzenie w czasie ciszy i refleksji: „Ileż to razy stajemy przed murem i pytamy, czy istnieje jakieś wyjście”. Przypomniał, że także w życiu konsekrowanym nie brakuje murów do przekroczenia — w samych wspólnotach, między instytutami, w relacjach — lecz wiara zawsze otwiera drogi komunii. „Jesteśmy wezwani do nawrócenia z naszego misyjnego indywidualizmu” — powiedział — „aby przejść od ja do my”.
Kulminacyjnym momentem przedpołudnia w Auli Pawła VI było wystąpienie papieża Leona XIV, który w centrum swego przesłania postawił ducha synodalności, ukazując go jako drogę nieodzowną dla Kościoła naszych czasów. Papież wezwał osoby konsekrowane, by pozostały wierne tej drodze, zachęcając je do życia fascynującą misją, w której codzienny „dialog domowy” odnawia Ciało Chrystusa w relacjach, procesach i metodach życia kościelnego.
Przypomniał, że dziś Kościół oczekuje od konsekrowanych, aby byli szczególnymi świadkami komunii, zdolnymi kroczyć razem z całą wielką rodziną Bożą, dzieląc radość powołania, przezwyciężając podziały, przebaczając i prosząc o przebaczenie za zamknięcia płynące z autoreferencyjności. „Pracujcie — powiedział — nad tym, by dzień po dniu stawać się coraz bardziej ekspertami w synodalności, bo właśnie w tym stylu Kościół rozpoznaje oblicze Chrystusa, który idzie z nami. ” Pełny tekst papieskiego wystąpienia można znaleźć na watykańskiej stronie: https://www.vatican.va/content/leo-xiv/pl/speeches/2025/october/documents/20251010-giubileo-vita-consacrata.html
Popołudnie wypełniły spotkania zorganizowane dla poszczególnych form życia konsekrowanego. Dzień zakończył się modlitwą o pokój, odprawioną równocześnie w wielu kościołach Rzymu i w różnych językach, pod hasłem: „Wiele języków – jedno serce dla pokoju”.
W sobotę 11 października droga jubileuszowa życia konsekrowanego dobiegła końca. Po rozważaniach o Nadziei, które wypełniły dzień poprzedni, konsekrowani zgromadzili się w Auli Pawła VI, by podjąć najpilniejsze wyzwanie współczesności – jak stać się twórcami pokoju w świecie rozdartym konfliktami.
Dzień rozpoczął się celebracją eucharystyczną, której przewodniczył kardynał Ángel F. Artime, pro-prefekt Dykasterii ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. W homilii wezwał on osoby konsekrowane, by były „prorokami nadziei” i „niosącymi żywą wodę”, podkreślając, że prawdziwa płodność życia konsekrowanego rodzi się ze słuchania i strzeżenia słowa Bożego, na wzór Maryi. Wspominając św. Jana XXIII w rocznicę otwarcia Soboru Watykańskiego II, kardynał zachęcił, by słuchać Ducha z prostotą i odwagą, strzec dobroci jako języka uniwersalnego oraz pozostawać ludźmi wolnymi i posłusznymi.
Podczas poranka wysłuchano także refleksji s. Teresy Maya, CCVI, byłej przewodniczącej Konferencji Wyższych Przełożonych LCWR. . Jej wystąpienie, przeplatane śpiewem, tańcem i projekcjami wideo, dotyczyło pokoju-shalom – pokoju rozumianego nie jako brak konfliktu, lecz duchowy dar, wymagający ciągłego pojednania, pamięci historycznej i duchowości uznającej własną kruchość. S. Teresa wezwała osoby konsekrowane, by stawały się budowniczymi pokoju poprzez autentyczne spotkanie z rzeczywistością, zwłaszcza z ubogimi i wykluczonymi, na wzór św. Franciszka z Asyżu. Wskazała, że w społeczeństwach coraz bardziej spolaryzowanych, konsekrowani są wezwani do tworzenia ekosystemów pokoju poprzez sieci międzykulturowe i międzyreligijne, przemieniając swoje wspólnoty w laboratoria bez przemocy, które świadczą o możliwości innego świata – świata w duchu Królestwa Bożego.
Popołudniowa sesja w Auli Pawła VI rozpoczęła się warsztatami poświęconymi technikom mediacji i zarządzania konfliktami, prowadzonymi przez zespół o. Davida McCalluma, SJ, dyrektora Discerning Leadership Program i członka Komisji Metodologicznej Sekretariatu Synodu.
Warsztaty te były cennym czasem dzielenia się doświadczeniem i nauki praktycznych umiejętności, które pomagają lepiej budować pokój we wspólnotach i środowiskach, w których żyją osoby konsekrowane. Uczestnicy zostali zaproszeni, by poszerzać repertuar stylów rozwiązywania konfliktów, rozwijać kulturę słuchania i nabywać zdolność przekształcania trudnych rozmów w przestrzenie pojednania.
Około czterech tysięcy zakonników i zakonnic z całego świata zakończyło swój Jubileusz w Bazylice św. Pawła za Murami, odnawiając wyznanie wiary poprzez wspólne odśpiewanie Credo – rozbrzmiewające z pięciu kontynentów, z towarzyszeniem znaków symbolicznych – oraz ponawiając swoje „tak” wobec konsekracji jako pielgrzymi nadziei na drodze pokoju.
S. Simona Brambilla, prefekt Dykasterii ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, wskazała Maryję jako wzór życia konsekrowanego: „Życie konsekrowane w znaku Maryi staje się przestrzenią głębokiego odczytywania historii, proroczym spojrzeniem na rzeczywistość, ucieleśnionym przez kobiety i mężczyzn Błogosławieństw, którzy – nawet w doświadczeniu utrapień – już widzą Niewidzialnego. Staje się miejscem dialogu i spotkania, mostem, po którym mogą przechodzić, spotykać się i wymieniać darami różnorodnego doświadczenia i mądrości; staje się bezpiecznym i pełnym szacunku środowiskiem, w którym mogą rodzić się i wzrastać relacje prawdziwego odwzajemnienia.”
W końcowym przesłaniu uczestnicy zobowiązali się przyjąć postawę uobecnionego słuchania i troski w najtrudniejszych miejscach świata, obiecując, że będą dalej budować pokój, zaczynając od najuboższych i najbardziej niewidocznych. Z umocnioną nadzieją i nowymi narzędziami budowania pokoju, uczestnicy opuścili Rzym, gotowi nieść tę „płodną harmonię w różnorodności” na drogach świata. Na zakończenie s. Simona Brambilla wezwała wszystkich: „A więc idźmy, bracia i siostry! Idźmy, pielgrzymi nadziei na drodze pokoju, niosąc w sercu doświadczenie, które przeżyliśmy, aby je strzec i dzielić się nim z każdym, kogo spotkamy!”. Tłumaczenie: https://www.vitaconsacrata.va/pl/news/eventi/giubileo-2025/messaggio-finale.html /
Wielu uczestników jubileuszu osób konsekrowanych włączyło się w Eucharystię celebrowaną przez papieża Leona na Placu św. Piotra w niedzielę 12 października w ramach uroczystości jubileuszu duchowości maryjnej. W tym gronie były też niektóre z nas; pozostałe wzięły udział we mszy św. w Bazylice Matki Bożej Większej. Po południu prawie wszystkie spotkałyśmy się nad Morzem Tyrreńskim, radując oczy pięknem stworzenia, szumem fal, promieniami słońca. W precesach wypowiadanych podczas wspólnych Nieszporów wyrażałyśmy wdzięczność za czas jubileuszu w Rzymie, za hojne dary łaski.
Także między sobą dzieliłyśmy się darami tego czasu, wśród których najmocniej wybrzmiała radość z przejścia przez Drzwi Święte, spotkanie z papieżem Leonem XIV, doświadczenie piękna Kościoła, różnorodności przez obecność konsekrowanych z całego świata, także bezpośrednio w rozmowach, dzieleniu, z możliwością posługiwania się językiem przeważnie angielskim. Niejednokrotnie w tym, co najbardziej nas ujęło w rzymskich dniach na plan pierwszy wysuwała się radość z naszego pobytu razem, przemierzania rzymskich ulic i placów, wspólnej modlitwy nad Tybrem i nad morzem, zgodnego zatrzymywania się na posiłek w ciągu dnia, smakowania lodów w polecanych miejscach. Trudno było w tak intensywnym czasie wejść głębiej w treść usłyszanego słowa. To zadanie i ten proces jest przed każdą z nas, aby dopełnić bogactwa jubileuszowego przeżycia i wchodzić w naszą codzienność jako pielgrzymi nadziei na drogach pokoju.